Η ΜΥΡΤΙΛΑ Γερογιαννης Γιάννης Έφτασε στο σπίτι της λίγο μετά τη δύση του ήλιου, κατάκοπη. Κάθισε στο ανάκλιδρο να αναπαυθεί και να σκεφτεί για το μέλλον. Δεν ήταν μόνο η κοπιαστική εργασία στα μεσόγεια που την ταλαιπωρούσε, ήταν ο ποδαρόδρομος και οι μακρινές αποστάσεις, που έπρεπε να διανύει κάθε μέρα με τα πόδια. Αφού οι μοίρες έτσι όρισαν, έπρεπε να ακολουθήσει το πεπρωμένο. Να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να χαρίσει ευτυχία στον λαμπρό νέο που τη λάτρεψε και την ήθελε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Ήταν όμορφη γυναίκα η Μύρτιλα και τυχερή καθώς λένε, οι κακές γλώσσες του κόσμου. Αγαπήθηκε με πάθος κι αγάπησε τον Δεινοκράτη, έναν από τους ωραιότερους νέους της Αθήνας. Την περίμενε καθώς έλεγαν μια υπέροχη ζωή με μέλι και χρυσάφι κεντημένη, μα εκείνη δεν πρόλαβε να χαρεί ούτε το μέλι, ούτε το μήνα του μέλιτος. Ο Δεινοκράτης έφυγε απ’ τη συζυγική κλίνη, όπως κι οι περισσότεροι νέοι, να υπερασπιστεί την πατρίδα και τα ιερά της. Δε θα μπορούσε να πε