Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ 
 Οι σφαγές στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στους τόπους μαρτυρίου, σφράγισαν την Ιστορία μας. Εδώ γίνεται λόγος για μια άλλη σφαγή στον πολιτισμό μας, από τους Ναζί.που δυστυχώς, δεν αποφεύχθηκε παρά τις ηρωικές προσπάθειες που έκαναν οι Έλληνες αρχαιολόγοι, να κρύψουν κάτω απ’ τα δάπεδα του μουσείου,τα μνημεία μας.

Έσκαψαν τα δάπεδα του Μουσείου και μας έχωσαν κατάσαρκα μέσα στο χώμα,
γυμνά τα κορμιά ηρώων, σκέπασαν τις φλέβες τους με τις φλέβες της γης. Μας έχωσαν στους τάφρους και στα σπήλαια κι έριξαν από πάνω μας τσιμέντο, γύψος και άμμος σκέπασαν τα αγγεία μας και μας έκρυψαν στις πέτρινες καλύβες της καρδιάς. Οι Γερμανοί δε μας βρήκαν αδέρφια.Δεν χάραξαν με σβάστικα το αίμα και τους μύθους των Γραικών και τα οστά μας κειμήλια κρυμμένα μέσα στη γη σαν το λαό στα καταφύγια και στα έγκατα της γης,Σε σπηλαιώδης τάφους ο Απόλλων κι Πυθία των Δελφών. Ρίζες χιλιόχρονες, βαθιά μέσα στη γη, σαν την ελιά Άδεια τα βάθρα του μουσείου.Χάραξαν με προστυχιά το βράχο της Ακρόπολης με σβάστικα Λίθο προς λίθο γκρεμίσανε την Γόρτυνα, λεία και λάφυρα πολέμου τα μνημεία μας

Παιδιά είναι τα μνημεία, τα προφυλάξαμε τις άγρυπνες βραδιές.Δεκαεπτά ανασκαφές η Βέρμαχτ μα τα ευρήματα που πήγαν; αιχμάλωτοι ως λάφυρα πολέμου κι απ’ το μουσείο κλεμμένες όσες βρήκαν συλλογές.Μνήμη ανέξοδη, που πήγε ο Ρίνγκελ τα κειμήλια;Ξόδεμα ψυχής ήταν, να διώξουμε το θάνατο σε μέρες σκοτεινές. Μπήκαμε στον αγώνα του «Εμείς»Μα τα παιδιά μας γιατί δεν επιστρέφουν;

Οι φλέβες μαύρισαν και τα παιδιά μας είναι αιχμάλωτοι πολέμου εμπόρευμα της μαύρης αγοράς, που ονομάσανε ψευδώς «πολιτισμό» τελείωσε ο πόλεμος αδέρφια γιατί δεν επιστρέφουν τα γλυπτά;

Αποτέλεσμα εικόνας για ΔίστομοΓερογιάννηςΓιάννηςΗ εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, υπαίθριες δραστηριότητες



Φωτογραφία του Giannis Gerogiannis.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δραστηριότητες στη φύση Τρέξιμο και αθλητικές δραστηριότητες οικολογικές παρεμβάσεις Γεύμα (Πικ-Νικ) Περίπατος και αναψυχή  Καλλιτεχνικές δραστηριότητες

Ο ΚΑΠΡΟΣ

Κάθε σπίτι είχε και το γουρούνι του εκείνα τα χρόνια. Δεν χρειάζονταν τότε ανακύκλωση και σκουπιδιάρα στο χωριό μας. Όλα τα αποφάγια πήγαιναν στο χοίρο. Με ερχομό των Χριστουγέννων έσφαζαν το ζώο και το κρέας κάλυπτε όλη τη χειμερινή περίοδο. Δεν χρειάζονταν εισαγωγές κρέατος, όπως σήμερα. Οι «τσιγαρίδες» αποθηκευμένες στο λίπος του γουρουνιού, κράταγαν μέχρι το φύτεμα του καπνού και δεν έλειπε ο μεζές από τα σπίτια μας, παρότι δεν είχαμε ψυγεία και τις ανέσεις που προσφέρει η ηλεκτρική ενέργεια σήμερα. Το κρέας του χοίρου, ταϊσμένο με βελανίδι της περιοχής, ήταν νοστιμότατο και δεν είχε καμία σχέση, με το σημερινό. Ο μπάρμπα-Λάκιας όμως δεν έσφαξε το «καπρί» εκείνη τη χρονιά. Αυτό αγρίεψε, όπως αγριεύει κάθε χοίρος, που ξεπερνάει τα δύο έτη. Πηγαίνοντας η Γεωργία, με τη συννυφάδα της, να ταΐσει τις κότες, ο χοίρος τους επιτέθηκε και τις κυνήγησε. Ο Βαγγέλης τις αποπήρε: -Δεν ντρέπεστε να σας κυνηγάει το γουρούνι, είπε; Και τότε το «καπρί» παρατάει τις γυναίκες και κυνηγάει το Βαγγ

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Μία ξεχωριστή εργασία για το Δημοτικό τραγούδι. ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ             Το 1814 ένας ναύτης ευρισκόμενος στο ναυτικό νοσοκομείο   της Αγγλίας για θεραπεία   τραγουδάει: «Συννέφιασε στον Παρνασσό βρέχει στα καμποχώρια Κι εσύ Διαμάντω νύχτωσες που πας αυτή την ώρα Πάω για αθάνατο νερό, αθάνατο βοτάνι Να δώσω στης αγάπης μου ποτέ να μην πεθάνει» Ο αρχίατρος του νοσοκομείου παραξενεύεται και τον ρωτάει που έμαθε αυτά τα εκπληκτικά   άσματα. Ο ναύτης του απαντά ότι όλοι στην πατρίδα του τραγουδούν τέτοια τραγούδια και ο φον Χαξτχάουζεν, ο αρχίατρος   του νοσοκομείου, αν και μιλάει   13 γλώσσες παραξενεύεται ευχάριστα και του λέει να του φέρει μερικά ακόμη. Ο ναύτης τον φέρνει σε επαφή με τον Θεόδωρο Μανούση και τον καλεί στο σπίτι του να γνωρίσει την γιαγιά του απ’ τη Μακεδονία η οποία ξέρει όλα αυτά τραγούδια απ’ έξω κι ανακατωτά. Η κυρία Αλεξάνδρα του μεταδίδει τις γνώσεις της. Αρχίζει η πρώτη καταγραφή. Έτσι δημιουργήθηκε η Πρώτη συλλογή Δημοτικών τραγουδιών και τυπώ