ΤΟ ΝΕΡΟ

ΤΟ ΝΕΡΟ

«Δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές».Μ’ αυτά τα λόγια ο Σεφέρης περιγράφει την στέρηση του λαού μας, Δυστυχώς όμως αυτά τα καταλαβαίνουν μονάχα όσοι στερήθηκαν το νερό κι όσοι αγωνιούν για το Μέλλον. Είναι πολυτιμότερο το νερό, απ’ το χρυσάφι κι απ’ όλα τα καλά της γης και τα ουρανού. Κανένας οργανισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό ούτε μια μέρα.

Λένε πως υπάρχει άφθονο στον πλανήτη μας και πως καλύπτει τα δύο τρίτα της γης, όμως σφάλουν κι η παρουσία του νερού καθημερινά περιορίζεται παρότι είναι απαραίτητη για την συνέχιση της ζωής. Στις φλέβες μας, στο σώμα μας, στο αίμα μας είναι παντού η λέξη «νερό» Η πρώτη ύλη της δημιουργίας του κόσμου, σύμφωνα με τον Θαλή τον Μιλήσιο και το πιο βασικό υλικό για την διατήρηση της ζωής καθώς λένε οι επιστήμονες. Με μια ποδολόγα στο κεφάλι της η μάνα μου κι η γιαγιά μου μετέφεραν κι εκείνες νερό τα παλαιά εκείνα χρόνια. Το ίδιο έκανε και κάθε νοικοκυρά που σέβονταν τη φαμίλια και τον εαυτό της. Η αξία του νερού και η προκοπή της κάθε γυναίκας φαίνονταν απ’ τον τρόπο που το μετέφερε. Άλλες φορές αμίλητη, καθώς αυτό αποχτούσε ιερότητα και μαγικά χαρακτηριστικά κι άλλες φορές χιλιοτραγουδισμένο με του χωριού τα’ αρώματα και τις μελωδίες. Μεγαλύτερη όμως σημασία είχε το ξόδεμα και η οικονομία του νερού στη λάτρα, στην καθαριότητα και στο μαγείρεμα. Φορούσαν οι μανάδες μας, την ποδολόγα στο κεφάλι τους και επιτελούσαν το ιερό τους καθήκον.

Η ποδολόγα ήταν ένα κομμάτι ύφασμα κατασκευασμένο για τη μεταφορά του νερού. Έτσι επιτελούσαν το θεϊκό τους έργο και ξεδιψούσαν την οικογένεια.

Υπάρχει άραγε οργανισμός, που να μπορεί να ζήσει έστω μία μέρα χωρίς νερό;

Υπάρχουν καλλιέργειες, ή ανθρώπινα όντα που να μην χρειάζονται το νερό;

Δυστυχώς όμως σήμερα, σκορπάμε καταστρέφουμε και μολύνουμε το ευλογημένο τούτο ύδωρ. Δεν υπάρχει λίμνη, ποταμός ή επιφανειακό νερό που να μην έχει επηρεαστεί. Στην Αφρική ταξιδεύουν ολόκληρα ημερόνυχτα για ένα δοχείο νερό, διανύοντας μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις, χωρίς διαμαρτυρίες. Ξέρουν ότι μεταφέρουν το «δοχείο της ζωής», όχι μόνο της δικής τους, αλλά ολόκληρης της οικογένειας κι αυτό αξίζει κάθε θυσία.

Οι άντρες του τόπου μας έχτιζαν τότε πηγάδια, και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν κάθε σταγόνα απ’ το πολύτιμο ύδωρ. Ενώ ταυτόχρονα, συγκέντρωναν από τις στέγες το βρόχινο νερό και το αποθήκευαν στις στέρνες. Οι νερουλάδες μετέφεραν σε δρύινα βαρέλια το νερό από πόρτα σε πόρτα στις πόλεις της επαρχίας αλλά και της πρωτεύουσας.

Ένας νερουλάς από το Μαρούσι, ο Σπύρος Λούης έκανε μ’ αυτό τον τρόπο την προετοιμασία του για τον Μαραθώνιο δρόμο και κατέκτησε το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο.

Κι ενώ επιβάλλεται η συγκέντρωση του βρόχινου ύδατος και η εξοικονόμηση του νερού. Στη χώρα μας αντί να προστατεύσουμε τα νερά μας και τις πηγές μας, κάνουμε το αντίθετο. Μετατρέψαμε τα ποτάμια μας σε αποχετευτικούς χώρους και τα νερά που αποτελούν ουσιαστικά και τον πλούτο της χώρας μας καταστρέφονται. Σκέπτονται κάποιοι κύριοι να τα πουλήσουν να τα εμπορευθούν. Ας μην κάνουν όνειρα.

Το νερό δεν πουλιέται αδέρφια, ούτε ο αέρας πουλιέται, ούτε κι ο άνθρωπος.

Ας σεβαστούμε τα δικαιώματά του ανθρώπου.

Ελευθερία στον Αέρα, στο Νερό, στη Σπορά, στη Ζωή και στα όνειρα των ανθρώπων

.

Γερογιάννης Γιάννης