ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΗΛΙΟ

ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΗΛΙΟ
 Ύφαινε κι εκείνη το νήμα της όπως χρόνια υφαίνουν τώρα μια γλώσσα,
που δεν έχει αλφάβητο ούτε φθόγγους κι αυτόφωτους ήχους.
Έχει μόνο το χρώμα της Άνοιξης και τη γεύση του ήλιου.
 Ένα υφάδι στρωμένο οι λέξεις. Ακούω τις φωνές να σμιλεύουν το Σύμπαν
Ακούω τις Γραφές να σμιλεύουν το Έρεβος
Ακούω καρδιές να χτυπάνε στις φλέβες μας.
Μεθυσμένα τα χρόνια μας, σε ταξίδι ατέλειωτο
 Δεν θα πιω το νερό που λαγάρισε Μα θα φέρω την άνοιξη
 Και θα στρώσω περβάζια με κρίνα Θα ρωτήσω τα σύννεφα
 Πού τον κρύβουν τον ήλιο;
 Θα ρωτήσω τα κύματα, πούθε βγαίνει η φωνή τους;
Πώς ο τόπος μαράθηκε; πικραλήθειες
θα πω, με τραγούδι της θάλασσας
τις σκιές προσπερνώ και φωνάζω για δίκιο,
 τους βοριάδες ζητώ και τα χρόνια που χάθηκαν
 σε καράβια τρικάταρτα ταξιδεύω με λέξεις.
 Στα σπουργίτια μιλώ και πορεύομαι ελεύθερα
 ν’ ακουστεί μες στα πέλαγα η φωνή των ερώτων
 την αγάπη θα πιω, την αυγή και την άνοιξη
 και θα σπείρω στα πέλαγα, τρεις υπέροχες λέξεις.
 Φως-Αγάπη και Ήλιο.