epipedo

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ (Κάποιοι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να ζήσουν, θυσιάστηκαν για μας, οφείλουμε να τους θυμόμαστε!) Να με θυμάσαι! Όταν το άροτρο ετοιμάζεις για τη σπορά Να με θυμάσαι στις πεζούλες του θερισμού Να με θυμάσαι στα όνειρα που κάναμε μαζί Στις σταγόνες της κληματόβεργας. στης βροχής τις ασίγαστες μπόρες Δεν τελειώνει η ζωή ούτε τ’ όνειρο. Στις γειτονιές των αγγέλων θεριεύει. Καμένη η ψυχή μας απ τα άδικο, προσδοκά το τιμόνι ν αλλάξει. Για χρόνια του ήλιου το άροτρο μεθυσμένο, μας έχει ξεχάσει. Πείνα και θλίψη στους δρόμους στις αποθήκες το στάρι σαπίζει στις στράτες περνούν οι Αβόλευτοι προσπερνούν κι η γη κοκκινίζει. Στους δρόμους, δε σπέρνουν πλέον χαρά, ρόδα κι αμύγδαλα πλέον δεν έχουν. Απορρίμματα πλέον πετούν και με αίμα του τόπου τα ραίνουν. Να με θυμάσαι, όταν πίνεις κρασί να με θυμάσαι στις στενοχώριες μα προ πάντων, να με θυμάσαι στις χαρές Εγώ δε γνώρισα τη χαρά, εγώ δεν μπόρεσα να ζήσω. Με το χώμα του τόπου μιλώ

ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ Με λυγιές και καλάμια πλέκαμε όνειρα τα καλοκαίρια στα καλάθια της όμορφης ζήσης. Κι ήταν τα καλάθια μας  γεμάτα  με φρούτα κι αρώματα , σκεπασμένα μ’ όνειρα κι ένα κόκκινο λουλούδι από πάνω. Βάζαμε φρούτα ολόφρεσκα κι ομορφιές απ’τον κόσμο της φύσης. Και την Αγάπη την  βάζαμε   πάνω στα καταπράσινα κλαδιά να την μεταφέρουμε στο σπιτικό μας.  Χωρίς να μιλάμε κάναμε καρέκλες από ψαθί, περίτεχνες με  τα γήινα χρώματα της φύσης. και φιλοξενούσαμε τους επισκέπτες και τους κατατρεγμένους, γιατί ήταν δύσκολες οι εποχές κι ήθελες την ανθρωπιά και τη συμπαράσταση να ζήσεις. Τα ξύλινα σκαμνιά μ’ έναν πανέμορφο πρωτογονισμό, έδιναν θέση τους στην ομορφιά, και την νοικοκυροσύνη. Έτσι  γέμιζε  η καρδιά μας με τους πόθους μιας όμορφης άνοιξης.  Αν τύχαινε να ’ναι χειμώνας μαζευόμασταν γύρω στο τζάκι και  λέγαμε ιστορίες για σπορές, νεράιδες και τέρατα κι άλλα παράξενα κι απλά πράγματα που γεννούσαν μυστήριο κι ευτυχία. Μιλούσαμε για τα παλιά και τις επιδιώξεις. Κι ήταν ο κ