ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Με λυγιές και καλάμια πλέκαμε όνειρα τα καλοκαίρια στα καλάθια της όμορφης ζήσης. Κι ήταν τα καλάθια μας γεμάτα με φρούτα κι αρώματα , σκεπασμένα μ’ όνειρα κι ένα κόκκινο λουλούδι από πάνω. Βάζαμε φρούτα ολόφρεσκα κι ομορφιές απ’τον κόσμο της φύσης. Και την Αγάπη την βάζαμε πάνω στα καταπράσινα κλαδιά να την μεταφέρουμε στο σπιτικό μας.
Χωρίς να μιλάμε κάναμε καρέκλες από ψαθί, περίτεχνες με τα γήινα χρώματα της φύσης. και φιλοξενούσαμε τους επισκέπτες και τους κατατρεγμένους, γιατί ήταν δύσκολες οι εποχές κι ήθελες την ανθρωπιά και τη συμπαράσταση να ζήσεις.
Με λυγιές και καλάμια πλέκαμε όνειρα τα καλοκαίρια στα καλάθια της όμορφης ζήσης. Κι ήταν τα καλάθια μας γεμάτα με φρούτα κι αρώματα , σκεπασμένα μ’ όνειρα κι ένα κόκκινο λουλούδι από πάνω. Βάζαμε φρούτα ολόφρεσκα κι ομορφιές απ’τον κόσμο της φύσης. Και την Αγάπη την βάζαμε πάνω στα καταπράσινα κλαδιά να την μεταφέρουμε στο σπιτικό μας.
Χωρίς να μιλάμε κάναμε καρέκλες από ψαθί, περίτεχνες με τα γήινα χρώματα της φύσης. και φιλοξενούσαμε τους επισκέπτες και τους κατατρεγμένους, γιατί ήταν δύσκολες οι εποχές κι ήθελες την ανθρωπιά και τη συμπαράσταση να ζήσεις.
Τα ξύλινα σκαμνιά μ’ έναν πανέμορφο πρωτογονισμό, έδιναν θέση τους στην ομορφιά, και την νοικοκυροσύνη.
Αν τύχαινε να ’ναι χειμώνας μαζευόμασταν γύρω στο τζάκι και λέγαμε ιστορίες για σπορές, νεράιδες και τέρατα κι άλλα παράξενα κι απλά πράγματα που γεννούσαν μυστήριο κι ευτυχία. Μιλούσαμε για τα παλιά και τις επιδιώξεις.
Κι ήταν ο κόσμος μας καλοκαίρι κι Άνοιξη μαζί, και τα όνειρα μας μαζεμένα και γήινα. Σαν ο άνθρωπος πατεί στη γη μαθαίνει να σκέφτεται.
Ο κόσμος όλος έκανε υπόκλιση στα χωρατά μας κι έπαιρνε θέση, στο πεζούλι του σπιτιού μας, ν’ ακούσει τα μηνύματα της γης και τους ήχους των πουλιών και της θάλασσας, Το λόγο είχαν τα χωρατά των ανθρώπων και μετά τα λουλούδια που είχαν πάντα στην καρδιά τους. Η ευτυχία τυλιγμένη στα πόδια μας κι οι μπιστικοί μας έφερναν απίδια άγρια σ' ένα ταγάρι που το λέγανε ντορβά κι ήτανε πάντα άδειο.Είχαν κι έ
-Τούτα έχει ανάγκη ο άνθρωπος είπαν.
-Τούτα έχει ανάγκη ο άνθρωπος είπαν.
κι είχανε πάντοτε νερό κι αλάτι και κερνούσαν κάθε μέρα τη φιλία μας
που ήτανε δώρο πολύτιμο για κείνους..
Τώρα όλα τούτα τα κλείσαμε σε πλαστικές σακούλες και τα παραγεμίζουμε με κόκα κι αναψυκτικά για γέμιση κι όταν θα έρθει η Άνοιξη προσμένουμε πάλι ν’ ανθίσουν.
που ήτανε δώρο πολύτιμο για κείνους..
Σε πλαστικό κι η σκέψη μας κλεισμένη δε θ' ανθίσει.
Σε πλαστικό μπουκάλι το νερό μας .
Σε πλαστικό τα πέλαγα, η γη μας.
Σε πλαστικό είναι η τροφή μας και όλοι οι στόχοι.
Σε πλαστικό μπουκάλι το νερό μας .
Σε πλαστικό τα πέλαγα, η γη μας.
Σε πλαστικό είναι η τροφή μας και όλοι οι στόχοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου