ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

(Κάποιοι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να ζήσουν,

θυσιάστηκαν για μας, οφείλουμε να τους θυμόμαστε!)

Να με θυμάσαι!

Όταν το άροτρο ετοιμάζεις για τη σπορά

Να με θυμάσαι στις πεζούλες του θερισμού

Να με θυμάσαι στα όνειρα που κάναμε μαζί

Στις σταγόνες της κληματόβεργας.

στης βροχής τις ασίγαστες μπόρες

Δεν τελειώνει η ζωή ούτε τ’ όνειρο.

Στις γειτονιές των αγγέλων θεριεύει.

Καμένη η ψυχή μας απ τα άδικο, προσδοκά

το τιμόνι ν αλλάξει.

Για χρόνια του ήλιου το άροτρο

μεθυσμένο, μας έχει ξεχάσει.

Πείνα και θλίψη στους δρόμους

στις αποθήκες το στάρι σαπίζει

στις στράτες περνούν οι Αβόλευτοι

προσπερνούν κι η γη κοκκινίζει.

Στους δρόμους, δε σπέρνουν πλέον χαρά,

ρόδα κι αμύγδαλα πλέον δεν έχουν.

Απορρίμματα πλέον πετούν

και με αίμα του τόπου τα ραίνουν.

Να με θυμάσαι, όταν πίνεις κρασί

να με θυμάσαι στις στενοχώριες

μα προ πάντων, να με θυμάσαι στις χαρές

Εγώ δε γνώρισα τη χαρά,

εγώ δεν μπόρεσα να ζήσω.

Με το χώμα του τόπου μιλώ

και στις πέτρες της γης ψιθυρίζω :

Να με θυμάσαι !

ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

epipedo