ΤΟ ΝΕΡΟ «Δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές».Μ’ αυτά τα λόγια ο Σεφέρης περιγράφει την στέρηση του λαού μας, Δυστυχώς όμως αυτά τα καταλαβαίνουν μονάχα όσοι στερήθηκαν το νερό κι όσοι αγωνιούν για το Μέλλον. Είναι πολυτιμότερο το νερό, απ’ το χρυσάφι κι απ’ όλα τα καλά της γης και τα ουρανού. Κανένας οργανισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό ούτε μια μέρα. Λένε πως υπάρχει άφθονο στον πλανήτη μας και πως καλύπτει τα δύο τρίτα της γης, όμως σφάλουν κι η παρουσία του νερού καθημερινά περιορίζεται παρότι είναι απαραίτητη για την συνέχιση της ζωής. Στις φλέβες μας, στο σώμα μας, στο αίμα μας είναι παντού η λέξη «νερό» Η πρώτη ύλη της δημιουργίας του κόσμου, σύμφωνα με τον Θαλή τον Μιλήσιο και το πιο βασικό υλικό για την διατήρηση της ζωής καθώς λένε οι επιστήμονες. Με μια ποδολόγα στο κεφάλι της η μάνα μου κι η γιαγιά μου μετέφεραν κι εκείνες νερό τα παλαιά εκείνα χρόνια. Το ίδιο έκανε και κάθε νοικοκυρά που σέβονταν τ
Αναρτήσεις
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΗΛΙΟ Ύφαινε κι εκείνη το νήμα της όπως χρόνια υφαίνουν τώρα μια γλώσσα, που δεν έχει αλφάβητο ούτε φθόγγους κι αυτόφωτους ήχους. Έχει μόνο το χρώμα της Άνοιξης και τη γεύση του ήλιου. Ένα υφάδι στρωμένο οι λέξεις. Ακούω τις φωνές να σμιλεύουν το Σύμπαν Ακούω τις Γραφές να σμιλεύουν το Έρεβος Ακούω καρδιές να χτυπάνε στις φλέβες μας. Μεθυσμένα τα χρόνια μας, σε ταξίδι ατέλειωτο Δεν θα πιω το νερό που λαγάρισε Μα θα φέρω την άνοιξη Και θα στρώσω περβάζια με κρίνα Θα ρωτήσω τα σύννεφα Πού τον κρύβουν τον ήλιο; Θα ρωτήσω τα κύματα, πούθε βγαίνει η φωνή τους; Πώς ο τόπος μαράθηκε; πικραλήθειες θα πω, με τραγούδι της θάλασσας τις σκιές προσπερνώ και φωνάζω για δίκιο, τους βοριάδες ζητώ και τα χρόνια που χάθηκαν σε καράβια τρικάταρτα ταξιδεύω με λέξεις. Στα σπουργίτια μιλώ και πορεύομαι ελεύθερα ν’ ακουστεί μες στα πέλαγα η φωνή των ερώτων την αγάπη θα πιω, την αυγή και την άνοιξη και θα σπείρω στα πέλαγα, τρεις υπέροχες λέξεις. Φως-Αγάπη