ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Σαν σήμερα, 27 Φεβρουαρίου 1943, ξεψύχησε σ' αυτό το σπίτι ο μεγάλος ποιητής των Ελλήνων και δημιουργός του Ολυμπιακού ύμνου, Κωστής Παλαμάς. Δέκα μέρες νωρίτερα ,σ' αυτό το σπίτι είχε χαθεί η σύζυγος του, κάτι που εκείνος αγνοούσε. Ο Τσάτσος, Ο Άγγελος Σικελιανός με την Εύα, ο Μενέλαος Λουντέμης, ήταν απ' τους πρώτους που έτρεξαν εκεί. Ετοίμασαν το νεκρό, στόλισαν το φέρετρο κι επικόλλησαν φωτογραφίες του ποιητή με ένα κερί, με τη φράση " Ο Ακρίτας είμαι χάροντα" ώστε να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό. Έγινε προσπάθεια η κηδεία του να γίνει μυστικά και πίεζαν τον γιό του ποιητή για κάτι τέτοιο. "Σεβαστείτε το πένθος μας. Σεβαστείτε την οικογένειά μας " είπε απευθυνόμενος στους άλλους ποιητές. Ο Λουντέμης δεν άντεξε. Ξέρεις ποιός είναι ο πατέρας σου; του είπε, Ο πατέρας σου έχει για οικογένεια του, όλη την Ελλάδα και θα τιμηθεί όπως πρέπει. Ο Αθηναικός λαός παρακολουθεί συγκλονισμένος τα γεγονότα. Πριν δύο μέρες διαδήλωνε μπροστά στις κάνες των Γερμανών να μην αποσταλούν Έλληνες στα στρατόπεδα της Γερμανίας, και τώρα χάνει ένα απ' τα στηρίγματά του. Ένα ποτάμι ταλαιπωρημένων Ελλήνων κυλούσε αμίλητο και σιωπηλό, συνοδεύοντας τον ποιητή στην τελευταία του κατοικία. Με σφιγμένη καρδιά παρακολουθεί απ' τον επίσκοπο Δαμασκηνό τον τελευταίο αποχαιρετισμό.

 "Σ αυτό το φέρετρο ακουμπάει όλη η Ελλάδα 

 βροντοφωνάζει ο ο Άγγελος Σικελιανός" κι ένα χειροκρότημα ατέλειωτο έκανε τον κόσμο ξεσπασπάσει στον επικήδειο αυτό στίχο. Ο Σικελιανός, ο Μελάς  και άλλοι σήκωσαν στους ώμους το φέρετρο. Πίσω ο κόσμος το συνοδεύει, στην Πολιτεία των νεκρών… 

Το φέρετρο κατεβαίνει, ο λαός γονατίζει, ο Σικελιανός ρίχνει μια χούφτα χώμα. Ο Μελάς, η Κοτοπούλη, ο Σκίπης, ο Τσάτσος, ο Ελύτης, ο Μυριβήλης τον  μιμούνται…και κάποιος όρθιος δειλά , αρχίζει τον εθνικό μας ύμνο... αγνοώντας τους κατακτητές που με σηκωμένες τις κάνες παραφυλάνε … Ψάλλει συγκινημένος το νεκρό και τον ψαλμό αρπάζει αμέσως το σκλαβωμένο πλήθος. Αντηχούν οι ουρανοί!  «Και σαν πρώτα αντρειωμένη χαίρε ω χαίρε, ελευτεριά !…Ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε ο Εθνικός μας ύμνος μέσα στην Κατοχική Αθήνα!  Δυστυχώς όμως δεν ήταν η μοναδική που ένας νεκρός έδινε κουράγιο και δύναμη στους ζωντανούς να συνεχίσουν τον αγώνα για ελευθερία, αξιοπρέπεια, πολιτισμό. Το σπίτι του ποιητή σήμερα καταρρέει και μαζί του καταρρέουν, οι μνήμες, αξίες, οι ρίζες, ο πολιτισμός μας κι ίσως η αξιοπρέπειά μας! 