epipedo

           ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ Στα χωράφια της αδικίας οι κάμποι κιτρίνισαν κι η σοδειά έμεινε αθέριστη και νοθευμένη. Χρυσά σκουλαρίκια φοράνε τα βράχια κι ατρύγητες οι Σκέψεις και οι επιθυμίες. Σώπαιναν τότε τα κλαριά κι ένα γκριζοπράσινο χρώμα σκέπαζε το μεθυσμένο κάμπο. ‘Ήταν ο Αύγουστος μ’ ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί στην αγκαλιά του και τα φεγγάρια κόκκινα κι αυτά κοίταζαν μεθυσμένα την Πανσέληνο. Δεν γύρισα το βλέμμα και μεθυσμένος κοίταξα τα μάτια σου. Χαμένες αγάπες της καλοκαιρινής ραστώνης. Χαμένα φεγγάρια του Αυγούστου τι κρύβεστε στα πέλαγα; Ένα σπασμένο καρπούζι η στράτα μας και εμείς σπουργίτια και τρυγάμε τ’ άρωμά του Γευτήκαμε λαίμαργα τις χαρές και πικραθήκαμε στις λύπες. Διαβάσαμε τα μελλούμενα και προσμένουμε τον κρύο χειμώνα στάχυα αθέριστα είμαστε και περιμένουμε το θέρισμα της μοίρας.         ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΞΕΧΑΣΤΗ  ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ Το καράβι μας κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς τη Ρόδο κι όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι, γιατί δεν είχαμε ακόμη αντικρύσει τα μεγάλα μελτέμια, που ξεκινούσαν πάντοτε από το βορά κι έφερναν θαλασσοταραχή και τρόμο στους επιβάτες που ήταν άμαθοι στην θάλασσα του αρχιπελάγους, όπου κατά το πρώτο δεκαήμερο τ’ Αυγούστου, έχουμε συχνά τέτοια φαινόμενα. Μπαίναμε στο Καρπάθιο κι αφήναμε πίσω το Ηράκλειο και το εντυπωσιακό παλάτι του Μίνωα με τις τοιχογραφίες. Στο Καρπάθιο αισθανθήκαμε τα πρώτα τραντάγματα που μεγάλωναν και χτυπούσαν το πλοίο μας κατάπρυμνα κι έκαναν τις γυναίκες να κλαψουρίζουν και να ανησυχούν ιδιαίτερα για την πορεία του πλοίου. Η ταχύτητα του καραβιού, είχε μειωθεί αισθητά κι από 20 κόμβους δεν έφτανε τώρα ούτε τους δέκα. Ένας κύριος, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, προσπαθούσε να παρηγορήσει τα κορίτσια που είχαν γίνει κατακίτρινες απ’ το φόβο. Τους είπαμε κι εμείς να μην φοβούνται γιατί στην Ελλάδα έχει μελτέμια το πρώτο δεκαήμ

  ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ (18-3-2015) Κρυμμένο ένα πτώμα στα καλάμια γυρεύει, απ’ τον κόσμο να κρυφθεί. γυρεύει ησυχία και γαλήνη, νερό, να ησυχάσει και σιωπή. Γυρεύει με απόγνωση μεγάλη, νερό της λησμονιάς να ξαναπιεί το αίμα ξεραμένο στο μαχαίρι και στην καρδιά του, μια παράξενη πληγή Τούτον, δεν τον σημάδεψε μαχαίρι, ούτε βεντέτα από Κρητικό τούτον τον εσημάδεψε η βία, οι δήθεν φίλοι, η μωρία στο μυαλό. Τον εσημάδεψε το νταηλίκι, η βία, το καψόνι το σκληρό Και η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ αδιαφορία έκανε τον Βαγγέλη μας νεκρό.

SUPER MARKET Το « ΥΠΕΡ » το είπαν «SUPER» και την «ΑΓΟΡΑ» « MARKET » την Υπεραγορά « super market « Στην αρχή πουλούσαν coca - cola αναψυκτικά και καφέδες αργότερα έβαλαν πατάτες-κηπευτικά Τώρα κρεοπωλεία-φάρμακα ψωμί απ’ τη Γερμανία κι αγορασμένες ψυχές. βιβλία εκδόσεις και ρούχα κι ό, τι άλλο ποθείς. Οι άνεργοι δύνανται να αιτηθούν έκπτωσης 30% Οι οικονομικά αδύνατοι 20% ΟΙ μονογονεϊκές οικογένειες 25% Το προσωπικό που εργάζεται στα ΑΕΙ και ΤΕΙ 50% Η επανεγγραφή δικαιούται έκπτωση 15% Η καταβολή διδάκτρων γίνεται και με δόσεις. Οι διδακτικές μονάδες έχουν Ευρωπαϊκή αναγνώριση… ... το δίπλωμα επιμόρφωσης ανοίγει …νέες προοπτικές.. Πρόβλημα δεν είναι τα « Surer Market »… αλλά τα Πανεπιστήμια μας…που μετατράπηκαν σε… ... « SUPER MARKET ». και πουλάνε… ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ … ..κι ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ. Γερογιάννης Γιάννης.

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΕΝΟΣ ΛΗΣΤΗ Δεν είναι πόνος η ζωή έχει και τις χαρές της έχει και το χαμόγελο. και τις αναποδιές της. Άμα δεν είσαι άξιος σε παίρνει από κάτω κι αν δεν το χειριστείς καλά σε πάει για τον πάτο Ένας ληστής κακόμοιρος, επήγε για να κλέψει κατάστημα ηλεκτρονικό μα η τύχη «του ‘χε φέξει» Του έπεσε το όπλο του σκύβει για να πιάσει κι έφαγε ξύλο ο δύστυχος που δε θα το ξεχάσει. Το όπλο του, δεν έπιασε -λαχτάρα τον εζώνει- κι έφυγε δίχως σώβρακο και δίχως παντελόνι.             Γερογιαννης Γιάννης.

ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ Ταξίδευες καθημερνά στα σύννεφα Και ράντιζες τη γη με τ’ άρωμά σου. Γονάτισε ο ήλιος και τα Τάρταρα Και τα έβαψες με αίμα της καρδιάς σου. κι ο ήλιος βγαίνει τώρα κόκκινος Ζωγράφισε τη γη με το άρωμά σου Τα σύνορα της χώρας χαρτογράφησες και αίμα ελληνικό απ' τη γενιά σου Αρμύρα μας επότισε ο Όμηρος Με γνώση και σοφία ο Σωκράτης και τα παιδιά μας μ’ αίμα χρωματίζουνε τα σύνορα στης χώρας το χάρτη. Σταγόνες κατακόκκινες στα σύννεφα το αίμα σου τα όνειρα ποτίζει Τα βλέπει ο λαός μας γιγαντώνονται κι εσύ σαν ήλιος πάντα μας φωτίζεις Γερογιάννης Γιάννης