ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

           ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Στα χωράφια της αδικίας οι κάμποι κιτρίνισαν

κι η σοδειά έμεινε αθέριστη και νοθευμένη.

Χρυσά σκουλαρίκια φοράνε τα βράχια

κι ατρύγητες οι Σκέψεις και οι επιθυμίες.

Σώπαιναν τότε τα κλαριά

κι ένα γκριζοπράσινο χρώμα

σκέπαζε το μεθυσμένο κάμπο.

‘Ήταν ο Αύγουστος

μ’ ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί

στην αγκαλιά του

και τα φεγγάρια κόκκινα κι αυτά

κοίταζαν μεθυσμένα την Πανσέληνο.

Δεν γύρισα το βλέμμα

και μεθυσμένος κοίταξα τα μάτια σου.

Χαμένες αγάπες της καλοκαιρινής ραστώνης.

Χαμένα φεγγάρια του Αυγούστου

τι κρύβεστε στα πέλαγα;

Ένα σπασμένο καρπούζι η στράτα μας

και εμείς σπουργίτια και τρυγάμε τ’ άρωμά του

Γευτήκαμε λαίμαργα τις χαρές

και πικραθήκαμε στις λύπες.

Διαβάσαμε τα μελλούμενα

και προσμένουμε τον κρύο χειμώνα

στάχυα αθέριστα είμαστε

και περιμένουμε το θέρισμα της μοίρας.

        ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ